Eenmaal per maand biedt de Emmaus kerk teksten aan om te overdenken tijdens een wandeling, alleen of samen.
We gaan niet zomaar aan de wandel: u kunt ervoor kiezen om te wandelen met de Ander met een verdiepende tekst waarover nagedacht kan worden, of om te wandelen met zijn tweetjes en te praten aan de hand van enkele vragen, of een combinatie van deze twee. Aan u de keus.
De laatste vier wandelmeditaties staan op de tabbladen hieronder.
TekstDe beginfase van de stilte bestaat in het afweren van lawaai, omdat het nog de bodem van het hart omwoelt. De eindfase bestaat erin dat men geen vrees meer heeft voor rumoer, maar er ongevoelig voor is.
(Abt Johannes Klimakos, uit: www.ignatiaansbidden.org ; 3e week 40-dagenretraite 2024)
Wat ik in mijn studiekring leerde, is dat elke overtuiging juist begint met vragen, met een zoektocht. Geloof is niet een constant iets, maar een conditie die zich ontwikkelt naarmate je zoekt. Dat zit niet per se in heilige boeken, maar evengoed in het bestuderen van de natuur, de biologie, de sterrenkunde. Want daar ligt wat God allemaal aan mogelijkheden geeft; je leert de Schepper kennen door zijn schepping te bestuderen.
(Ahmed Marcouch, uit: Trouw, 3 februari 2024, interview door Stevo Akkerman)
(Anky Floris, uit: Levenskunst)
TekstDemocratie draait erom dat burgers elkaar ontmoeten als mensen die elkaar iets te zeggen hebben. Niet in de zin van ‘Die heb ik eens even mijn mening laten weten,’ maar ‘Jij hebt mij ook iets te zeggen.’ Pas dan ontstaat iets gemeenschappelijks. Democratie werkt niet in een agressiemodus. Er is, om met de bijbelse koning Salomo te spreken, een ‘luisterend hart’ nodig.
(Hartmund Rosa, uit: Trouw, 4 december 2023, interview door Gerrit-Jan Kleinjan)
Mijn verstand kan er niet bij, maar diep in mij voel ik aan dat verlossing betekent zich te laten beminnen door een liefde die te groot is om ze te begrijpen’. Die zin ervaar ik als een geschenk. Verlossing is bemind worden. Maar niet op de maximale manier zoals ik dat bij mensen ervaar, maar op een manier die zelfs mijn denken overstijgt. Om vervolgens meteen de vraag te stellen: maar in hoeverre durf ik echt te geloven dat ik bemind word met een liefde die groter is dan mijn verstand kan bevatten? En laat ik mij wel verlossen?
(Erik Galle, Ignis Webmagazine, interview door Rick Timmermans, 5 maart 2029)
TekstOns leefklimaat is niet sober. Wij leven in een rijke cultuur, waar genot en spontane vreugde op elk moment van de dag beschikbaar moeten zijn. In onze ziekenhuizen is geen pijnkreet meer te horen. Alles is er, alles wat we nodig willen hebben. En het moet er ook zijn, want anders…
Onmiskenbaar is daarbij, dat we op onze grenzen stuiten. Er zijn ook dingen die niet mogelijk zijn. Er gebeuren dingen die wij niet willen, maar tegelijk ook niet kunnen veranderen. Leven blijft ambigue.
Ben Frie, s.j.uit: Igniswebmagazine1 maart 2017
Als ik vast, ontzeg ik mij een heel normale levensbehoefte: eten, drinken, genieten, slapen, tv-kijken, computergebruik, kopen, uitgaan enzovoort. Ik bouw als het ware een gemis in in mijn dagprogramma. Waarom? In de hoop dat dat alledaagse gemis mij herinnert aan waar ik werkelijk naar honger en dorst. Vasten heeft dus een symboolfunctie; het is een oefening in geloven. Het verlangen naar oppervlakkige behoeftebevrediging moet mij verwijzen naar wat ik ten diepste verlang.
Dries van den Akker s.j. (1945-2022)
Anky Floris, uit: Levenskunst
TekstBij meningsverschillen graven we ons vaak in om onze eigen standpunten te verdedigen, maar het levert veel meer op wanneer we dat niet doen. Het doel van een discussie zou moeten zijn onderling begrip te kweken en van elkaar te leren. Een goede discussie is geen oorlog waarin je elkaar om de oren slaat met data en logica waar geen speld tussen te krijgen is. Het is eerder een soort dans met iemand die andere stappen voor zich ziet.
(Adam Grant, uit: Psychologie 2021, nr 10)
Misschien is de overtuiging van waaruit Huub Oosterhuis (1933-2023) leefde wel het beste samen te vatten in woorden die hij uitsprak bij de begrafenis van prins Claus in 2002. “We zouden kunnen afspreken dat we met ‘God’ bedoelen die Ene (…) die solidariteit en gerechtigheid wil, liever dan adoratie en mooie liederen. Solidariteit en gerechtigheid, daar ging het Oosterhuis om, ‘dat je een ander mens niet laat stikken’. Als de kerk liever had dat men zich bezighield met adoratie en mooie liederen, dan moest zijn weg anders zijn.
(Uit: Marjoleine de Vos, Adoratie mooi, gerechtigheid mooier, over de biografie van Huub Oosterhuis van Marc van Dijk, NRC 26 januari 2024)
(Anky Floris, uit: Levenskunst)
