Een bijeenkomst die goed werd bezocht! Enthousiast en bevlogen vertelt Pastor Zwanine Siedenburg over haar pastorale werk in Amsterdam. Zij werkt actief in het drugspastoraat en ook in het door haarzelf opgerichte “Walk of life”.
Op onze vraag waarom ben je theologie gaan studeren op latere leeftijd antwoordt zij ”Vanwege mijn eigen onzekerheid”. In de studie groeide mijn besef dat ik als mens mag staan in die onzekerheid. Tijdens mijn bezoek aan de Pauluskerk in Rotterdam waar verslaafden eten kregen en een dak boven hun hoofden hadden, voelde ik dat bij deze mensen mijn toekomst als geestelijk verzorger lag. Vragen die ik in het drugspastoraat krijg zijn niet wat staat er in de Bijbel, maar waar is een slaapplek, hoe kom ik aan eten, wat moet ik met deze gemeenteformulieren etc. Of je ruimt samen met de verslaafde de “muizekeutels” op in de chaos van hun kamer om er zo paradijs van te maken. Ik heb zelfs een bankje voor hem geregeld. Terwijl je weet dat je bij een volgende keer dezelfde puinhoop weer aantreft. Pastoraat is dan tegen de stroom in volhouden! Ik zorg ook voor een goede verstandhouding met de hulpverleners en begeleiders die zitten daar de hele dag in. Ik kom even langs, ben aardig maar ga weer weg. Het grote voordeel is dat ik grenzeloos kan werken waardoor ik ten volle persoonlijke aandacht kan geven aan mensen.
Zij vertelt over het verhaal van een verslaafde die een talentvolle dochter heeft maar die hij in 24 jaar niet meer heeft gezien. Als pastor heb ik verbinding kunnen leggen door ze op een derde plek uit te nodigen om samen met mij te eten. Aan verhalen geen gebrek; het verhaal van Paul, een wees van kindertehuizen, maakte ons stil. Die als tiener een verkeerde beslissing heeft genomen en vlak voor zijn overlijden met een rollator samen met Zwanine terugging naar de plek waar hij zich als jongen gelukkig was. Zo kan je als pastor het verschil maken vóór en bij mensen. Het is voor mij ook het gevecht tussen Jacob en de engel. Zeker als ik denk dat aan de gebeurtenis dat instanties langs elkaar heen werkte waardoor een jonge vrouw onnodig stierf.
Een ander deel van mijn werk is om in vieringen voor te gaan en uitvaarten te begeleiden. Vaak komt het voor dat er geen familie of vrienden bij zo’n uitvaart zijn. Vanuit mijjn visie dat niemand naamloos ten onder mag gaan heb ik de stichting Walk of life opgericht. Deze stichting beheert de opgetekende levensverhalen van met name verslaafden. Op deze manier krijgen zij een identeit; een naam hebben is zeker bij uitvaarten van belang. Inmiddels is naast Amsterdam op meerdere plekken in ons land deze stichting actief. Een prachtig initiatief! Het laten zien van de gebrokenheid in de hardheid van het bestaan. Mijn toegevoegde waarde als pastor ten opzichte van de reguliere hulpverleners ligt vooral in het ruimte kunnen scheppen voor het onnoembare. Trouw en nabij zijn ook na 17.00 uur. Op deze manier kan ik mensen een naam geven. Vergeet niet dat een verslaafde ooit is geboren als een kind vol dromen. Die waarheid houdt mij op de been; hier ligt mijn hart!
