Deze pagina is een initiatief vanuit ‘Ontmoeten ráákt!’ Hier komen inspirerende verhalen die we tegenkomen. Deze zullen we via de nieuwsbrief regelmatig tippen en onder de aandacht gebracht. Via een link kunt u dan doorklikken om het hieronder uitgebreid te lezen. Een nieuwsbrief is echter vluchtig en verdwijnt weer uit de mailbox en het verhaal dat ons raakt blijft op deze pagina langer beschikbaar. Het meest recente verhaal staat bovenaan.
Bij een activiteit voor Mantelzorgers raakte ik in gesprek met een oudere dame die net als ik daar ook alleen aanwezig
was. Ze vertelde dat ze haar zieke en inmiddels overleden man 25 jaar lang heeft verzorgd, vanaf zijn vijftigste jaar. Ze had ontelbare keren naar het ziekenhuis gereden voor haar man, omdat hij aan diverse ziektes leed.
Na zijn overlijden, nu een jaar geleden, vond ze het vooral erg moeilijk om er alleen op uit te gaan. Ik vroeg of ze bij mij kwam zitten. Ze vertelde dat ze geen kinderen heeft en elke avond alleen en staand aan haar aanrecht een hapje eet en dat ze dat heel ongezellig vindt. Ook gaf ze aan te weten dat dat eigenlijk anders moet, maar ze kan de energie er niet voor opbrengen en weet ook niet goed hoe daar zelf verandering in te brengen.
Ook zei ze vaak eenzaam en alleen te zijn en het moeilijk te vinden als ze ergens geweest is om weer naar huis te gaan, omdat er niemand thuis is. Na afloop hebben we samen nog wat gedronken om de activiteit gezellig af te sluiten.
Vrijdagmiddag 17.00 uur. Ik verlaat de tandarts in Montfoort. Achter mij gaat de deur van de praktijk op slot. Nu nog naar huis en dat is best een dingetje zonder auto. Ik belde een taxi. Ik kende de taxichauffeur die een kwartier later het portier voor me opende. Een gevluchte Syriër die inmiddels goed Nederlands spreekt. Ik bedank hem voor zijn snelle komst. ‘Geen probleem, mevrouw’, zegt hij, ‘we zijn er toch om elkaar te helpen?’ ‘Zeker’, antwoordde ik. ‘En ook om lekker te eten’, zegt hij. Als ik lach, is hij verbaasd. ‘Fout?’ zegt hij. ‘Nee, lijkt me wel mooi’, zeg ik, ‘samen aan tafel, en elkaar helpen.’
Ik vraag hem of hij een geloof heeft. ‘Ja, moslim’, zegt hij, ‘maar niet fanatiek hoor.’ Niet fanatiek betekende bijvoorbeeld ook niet al te fanatiek vasten in de Ramadan. Tot ergernis van zijn vrouw. Maar volgend jaar was hij met pensioen en dan hoefde het niet meer. Ik vertel hem dat katholieken ook vasten. ‘Dat begint op Valentijnsdag, niet?’ zegt hij, ‘Wel fijn, een lieve God. Onze is heel streng.’
Ik vraag hem of hij weet wat onze regels zijn. ‘Geen vlees’, zegt hij, ‘alleen maar geen vlees. Jammer, maar niet moeilijk.’ Dan vraagt hij: ‘Als ik na mijn dood bij God kom, en ik heb niet gevast, is Hij dan boos? Stuurt Hij me naar de hel?’ ‘Ik weet het natuurlijk niet, maar misschien vindt God het belangrijker dat je de armen helpt’, zeg ik. ‘Trouwens, geloven jullie in een leven na de dood?’ ‘Ja’, zegt hij, ‘mensen gaan naar Paradijs. Maar alleen als alles goed gedaan is. Dus niemand gaat. Toch? De hel is alleen voor misdadigers. Dus: waar gaan we dan naar toe? Ik heb geleerd: God heeft een boek, en daar staat het in. Maar mijn kinderen zeggen: ‘Doe niet zo gek. Dat geloof je toch niet?’
Ik vertel hem van het vagevuur. Dat leek hem het meest realistisch voor gewone mensen zoals wij. Voor die mensen kon je, net als katholieken in ieder geval vroeger deden, bidden. ‘Dua’ heette dat in zijn traditie. Bidden voor de zielenrust van de overledenen. Zelfs de engelen over wie wij regelmatig zingen als we onze overledenen uitgeleide doen, kende hij: ‘die komen de ziel ophalen, een uur na de begrafenis’, zei hij.
Inmiddels stonden we voor ons huis. Hij stopte de meter, typte het bedrag in, en verlaagde die vervolgens ruimhartig. ‘Voor het goede gesprek’, zei hij. ‘Dank’, zei ik, ‘u bent een engel.’ Hij was verrast, maar hij hield het niet voor onmogelijk.
Zaterdag 7 september jl. zijn de werkgroepenleden van Ontmoeten Raakt op bezoek geweest bij pastor Henny Slot in Alkmaar. Het doel van ons bezoek was Henny te betrekken bij het vraagstuk: “Toekomstgericht kerkzijn in Montfoort”. Hoe blijven wij in de toekomst – zonder de inspirerende persoonlijkheid van Henny – een inspiratie voor de mensen?
De conclusie van de ochtend was dat het antwoord in onszelf zit. Wij allemaal zijn geïnspireerd door de Liefde van God en brengen dit samen over op onze medemens. Ieder op zijn “eigen wijze”. “Geniet van de verschillen!” was het wijze advies van Henny. En hij gaf aan “God = Liefde” dat wil zeggen liefde zonder onderscheid, voor elk medemens.
Wij zullen ons blijvend moeten richten op sleutelfiguren in de Montfoortse samenleving. Hen betrekken en ons kerkzijn laten zien in de samenleving. Een hoopvol “Slotwoord” van Henny op deze mooie ochtend: “Er is meer geloof, dan wij denken!”.
Onderweg naar onze vakantiebestemming staan we met ons gezin op elkaar gestapeld in een snikhete transferbus die ons naar het vliegveld zal brengen. Onze puberdochterlief vindt het niet kunnen dat het zó lang duurt in deze hitte, voordat de bus vertrekt. Chagrijn alom. Wij moesten er wat om lachen.
Naast ons staan een Franse moeder en haar dochter die ons tafereel gade slaan. De dochter, die mijn leeftijd had, keek mij bij het uitstappen van de bus vol medeleven aan en zei toen: “Have a nice holiday!”. Aan haar blik zag ik dat ze het meende.
Ontmoeting van de maand (juli 2024)Soms heb je niet in de gaten wat je lichaamshouding of een begroetend woord bij iemand kan teweegbrengen. Zo liep ik onlangs door een verlaten Spaans plaatsje. Soms zijn er maar vijf of tien inwoners. Voor de gezinnen en jongeren is er geen werk op het platteland en de urbanisatie is dan een feit. De ouderen die in het dorp willen blijven, wonen er vaak alleen maar in de zomer. In de winter trekken ook zij vaak naar de stad om bij één van de kinderen te verblijven.
Ik liep dus door zo’n verlaten dorp. In de verte zag ik een oude vrouw schuifelen over de straat richting haar huis. Van de meeste huizen daar is de voordeur bereikbaar via een trap. Ik zag haar de trap omhoog nemen en ze wachtte duidelijk om te kijken waar ik heen zou gaan. Of zat ze verlegen op een groet, een teken van leven?
Hola, zei ik toen, Buenos Dias (goedemorgen)! En ik stond even stil om haar te groeten. Het was ontroerend om te zien hoe haar ogen begonnen te twinkelen, een brede glimlach verscheen en langzaam opende ze haar deur, na eerst nog een enthousiaste zwaai met haar hand naar mij.
Misschien was dit de eerste keer die dag dat ze een stem hoorde, bedacht ik me. Och, hoe eenzaam moet dit zijn voor haar. Ik had gewoon met haar te doen op een doodgewone dag.
Op een zonnige dag ging ik naar de supermarkt en ik groette daar een bekende en vroeg spontaan hoe het ging. Hij vertelde dat zijn vrouw ernstig ziek is geweest en helaas niet meer in staat is om te werken en niet meer “vrij” is om te doen en laten wat zij graag wil in haar leven. Het heeft een enorme impact op zijn gezin. Om toch een fijne dagbesteding te hebben, koos zijn vrouw voor het doen van vrijwilligerswerk.
Ik kreeg een heel verdrietig verslag te horen van haar ziekte, de verwachtingen en de beperkingen als gevolg daarvan en ik luisterde en luisterde. Na het onroerende relaas namen wij afscheid. Geheel in gedachten over dit verhaal ging ik weer naar huis. Intens dankbaar dat ik wel “vrij” ben om te gaan en staan waar ik wil.
Het was goed om hier zelf weer eens bij stil te staan. En ook om stil te staan bij het feit dat ik vrij ben om mijn eigen keuzes te maken zonder een fysieke of geestelijke beperking, dat is een groot goed. Ik denk nog regelmatig aan dit onverwachte en openhartige gesprek terug en ik ben blij dat ik een luisterend oor heb kunnen zijn voor iemand met een levens veranderd verhaal.
Ontmoetingen van de maand – tijdens de pelgrimstocht (mei 2024)Ik liep onlangs in Silleda (Spanje) tijdens mijn pelgrimstocht op met een groepje jonge meiden, zo rond de 25-30 jaar. Ik vroeg wat zij met elkaar gemeen hebben. Het bleek een groep jongeren te zijn uit Portugal. Met begeleiding lopen zij vanuit Ourense de Camino.
Enthousiast en overtuigd proberen zij jongeren bij te brengen wat zij zelf ervaren in het katholieke geloof. De houvast en steun. Eén van hen, met wie ik wat langer opliep, vertelde dat ze ervaren dat jongeren weinig tot niets meekrijgen wat geloof betreft van hun ouders. Iets wat zijzelf toch wel als fijn ervaart, er is een basis.
Twee dagen later kom ik de groep weer tegen in de herberg. Ik vroeg wat hun bestemming zou zijn de volgende dag. Er is namelijk een kleine omweg naar een Monesterio Oseira, een prachtig klooster. Dat weet ik nog van 7 jaar terug, toen ik daar ook ben geweest. Ik vertelde mijn ervaring van destijds. De meiden werden enthousiast en gingen overleggen met de leiding.
De volgende dag, aankomend in Oseira werd ik blij verrast, de hele groep zat er te wachten op de opening van het klooster voor de rondleiding. Verheugd keek degene mij aan die ik steeds gesproken had! Ze waren erg onder de indruk van het klooster, zo mooi!
Na de rondleiding bedankte ze mij voor de tip. Ook vroeg ze of ik wilde meebidden als afsluiting van dit bezoek. Er werden voorbeden gebeden, staande in een kring, in de tuin van het klooster. Mooier kon niet. Er werden foto’s gemaakt over en weer en we voelden ons allemaal zo blij! De dag kon niet meer stuk!
Op 13 april 2024 was onze kerk de hele dag voor iedereen, jong en oud, geopend. Het was heel zonnig weer en daarom stonden er stoelen buiten bij de ingang. We hebben daar zitten breien voor de actie “Blij dat ik Brei”. De mensen die langs liepen hebben we uitgenodigd om achter in de kerk in het hoekje koffie of thee te drinken met een koekje of een boekje (uit de Boekspot). Heel veel mensen hebben hiervan gebruik gemaakt. Er waren mooie Ontmoetingen met allerlei interessante verhalen. Het viel mij op dat er veel jonge mensen even de kerk opzochten en dat ze ook openstonden voor goede gesprekken. Ik merkte een soort honger bij veel jonge mensen. Hopelijk kunnen we met deze mensen een stukje oplopen, om zo samen het verhaal van Jezus levend te houden.
Enkele jonge meiden lopen in de kerk. Als ik met ze in gesprek ga, zijn ze nieuwsgierig naar wat ze in de kerk zien. In de Mariakapel willen ze een kaarsje opsteken. “Weten jullie waarom we dit doen?” vroeg ik aan hen. “Voor een beetje licht en hulp van Maria”. “Nu moet je bidden of zoiets” zegt er een. Het uitleggen van het kruisteken volgen ze met aandacht. Met een “Tot ziens en bedankt” gaan ze weer naar buiten.
Daarna vond er met een jongeman een plezierig gesprek plaats over geloven. Hij vroeg naar een relikwie in de kerk. Hij was vanaf zijn jeugd met allerlei geloven in contact geweest en was op zoek naar de waarheid. “Wat is de waarheid?” vroeg hij. Na een lang en boeiend gesprek bedankte hij mij vriendelijk.
Ook een jonge vrouw die vlak om de hoek van de kerk woont, was zeer geïnteresseerd in wat wij in de kerk allemaal doen. Na een uitleg over de activiteiten van Ontmoeten Raakt merkte ik dat zij vol aandacht was voor wat wij doen.
Al deze gesprekken en Ontmoetingen geven je als vrijwilliger een goed gevoel en veel energie om door te gaan op de weg die wij zijn ingeslagen met Ontmoeten Raakt. Ik ben dankbaar dat ik op deze dag één van de gastvrouwen/heren mocht zijn.
In de zondagviering van 18 februari werd gesproken over de “Levensboom”. De afbeelding voor de nieuwe Paaskaars en de huispaaskaars gaf aanleiding om te spreken over het hongerdoek uit 1982. Het hongerdoek bood mooi verbinding met de lezingen. De uitleg over de betekenis van de Levensboom en het gebruik ervan, op verschillende bijzondere momenten in het leven. Bijvoorbeeld ook dat deze geplant kan worden ter nagedachtenis van een overledene.
Na de viering vertelde een mevrouw aan mij hoe zij geraakt werd door de uitleg en betekenis van de Levensboom. Hoe zij dit zelf ervaren heeft bij het planten van een Levensboom na het overlijden van haar man. Met precisie vertelde zij dat er 1350 gram as onderin het gegraven gat voor de boom ging. Dit was voor de wortels, de voeding, de bron. De overige as mocht rondom de boom vermengd worden met grond. Elk voorjaar is ze weer blij en dankbaar dat ze kan zeggen tegen haar “man”: Wat heb je toch weer mooie blaadjes! Haar emotie raakte mij en voelde als een mooie ontmoeting.
Sommige ontmoetingen hoeven niet lang te duren om betekenisvol te zijn. Af en toe kom je iemand tegen en blijven zijn of haar woorden meerdere dagen, ja, zelfs weken in een bocht van je geheugen hangen. Dit overkwam Sophie Vanhaverbeke enige tijd geleden tijdens de nieuwjaarsreceptie van haar pastorale eenheid. Haar ervaring is vastgelegd in een korte column op de website van PRH België. Op verzoek van Ontmoeten raakt! Hierbij een link naar dit bericht in het kader van ontmoetingen van de maand.
Op een nabijgelegen treinstation raakte ik op een tochtig bankje in gesprek met een charmante dame op leeftijd, toevallig uit mijn woonplaats. Ze vertelde met de trein op weg te gaan naar haar vriendin om er even een dagje tussenuit te zijn. Er ontspon zich een verdrietig verhaal en ademloos luisterde ik naar haar relaas over haar onlangs overleden man en heel kort erna het zeer onverwachte overlijden van haar schoonzoon. Ze gaf aan een zeer moeilijke tijd door te maken en niet te weten hoe het haar zou lukken deze zware tijd door te komen. Toen onze treinen arriveerden, scheidden onze wegen. Ik wenste haar een hele fijne en ontspannen dag met haar vriendin toe. De moedige vrouw glimlachte en zwaaide. Nog lang bleef haar droevige verhaal in mijn gedachten en ik overpeinsde over hoe onvoorspelbaar het leven kan zijn. Carpe diem, elke dag weer.
Tweede kerstdag Ontmoeten 20 mensen elkaar om te luisteren met je Hart en tijdens de lunch een mooi gesprek over het nut om spelletjes met elkaar te spelen. Kerstmuziek, Stef Bos die met zijn muziek en stemgebruik uitlegt dat de gewone alledaagse dingen de mooiste Ontmoetingen opleveren. Een leerzaam kerstverhaal uit deze tijd. Het brengt je op gedachten over je eigen invulling van kerst. Speel jij een spelletje? Aansluitend wordt er gezellig geluncht met mooie gesprekken.
Het kerstverhaal lezen? Klik op deze link
Een mooi gesprek over bijvoorbeeld het mooie van spelletjes doen met elkaar of speciaal met de (klein)kinderen. Vooral het aspect van plagen, elkaar gelegitimeerd een hak zetten zijn waardevolle elementen. Maar ook moeten, willen of juist laten winnen kunnen heilzaam zijn. Met sommige mensen kun je (maar) beter geen spelletje doen, die nemen winst of verlies (te) snel zo persoonlijk. Kaarten is volgens een ingewijde ook echt iets met een katholiek karakter. Een knipoog en wat zelfspot doen je goed. Heb je het doen van een spelletje met kerst aan je voorbij laten gaan? Nieuwe kansen zijn er op oudjaars avond en anders een mooi voornemen voor 2024. Speel een spel en Ontmoet.
Namens Ontmoeten raakt,
Gerard Vendrig, Esther van Rooijen en Laurens Guelen
Het was woensdagochtend, ik heb een paar uur vrij voor mijzelf. Met een boek en een kop thee, settel ik mij op de bank. Ik mijmer wat en voel me dankbaar. Ik denk aan een vriendin. Zij heeft een verantwoordelijke baan en zit middenin een verbouwing. Ik mis haar, we zien elkaar te weinig. Ik denk: zou zij wel eens tijd nemen voor een boek?
Dan gaat de telefoon; het is mijn vriendin! Zij belt om te vragen hoe de operatie van mijn man is gegaan, wat fijn. We wisselen belevenissen uit. Dan komt er bij haar een lijn tussendoor; de aannemer. Ze onderbreekt kort ons gesprek en komt terug. We praten nog wat en ronden ons gesprek af want de werkmannen moeten koffie. Ze zegt: ‘Love you, zie je snel!’ Ik weet, daar is geen tijd voor. Maar met een warm hart hang ik op.
Gesprek over de podcast over Jan Glissenaar († 8 mei 2011) Recentelijk boden zowel premier Rutte als koning Willem-Alexander hun excuses aan voor het veroorzaakte leed aan de bevolking van Indonesië. Sergeant Jan Glissenaar deed dit al in 1991, toen hij met zijn zoon Frans na ruim veertig jaar terugging naar Java, waar hij tijdens de oorlog gelegerd was. Op dat moment had hij al half de aardbol bereisd en de mensen in Nederland verteld over wat hij aantrof in de Derde Wereld. Hij zette zich in voor ontwikkelingshulp. De kiem daarvoor was gelegd tijdens zijn diensttijd en gedurende de jeeptocht van 25.000 km naar huis die hij met drie kameraden ondernam toen zij in 1950 werden gedemobiliseerd. Zo kon vanuit een oorlog toch iets goeds voorkomen. De postcastserie Stille getuigen van de VPRO is het indrukwekkende verhaal van Jan Glissenaar te beluisteren aan de hand van herinneringen van zijn zoon Frans Glissenaar, Klik op deze link om te luisteren,
De preek van Henny Slot afgelopen zondag (25 juni 2023), behoorde voor mij tot de buitencategorie. Verschillende gezichtspunten vallen samen. Wat moeten we met een actueel onderwerp als kunstmatige intelligentie? En ook inclusiviteit in kerk en samenleving. Hoe geven we antwoord vanuit ons geloof? Dat allemaal voor het voetlicht gebracht met een heldere karakteristieke woordkeus en door Henny op een kenmerkende en overtuigende wijze gebracht. Het kon allemaal niet treffender op deze hete zomerse dag waar de mussen ’s middag na de preek van het dak zouden vallen. Henny had de mussen in zijn preek nog zo gewaarschuwd. Benieuwd naar wat hier bedoeld wordt? Voor wie de preek wil (terug-)kijken en luisteren klik dan op deze link, geniet en laat je inspireren gedurende 7 minuten. Zo’n mooie preek verdient een ereplaats op onze website. Bedankt Henny Slot. Laurens Guelen
