“Stel hoop centraal” zei Professor Erik BorgmanDiaconie als ingang tot kerkvernieuwing was het thema van zijn betoog op de tweede inspiratie-avond op 15 mei in de Bavozaal te Harmelen. Boeiend zette Erik Birgman uiteen op welke wijze diaconie een sleutelrol kan vervullen in het huidige kerkzijn. Het gaat om veel meer dan iets doen voor de ander.
Het gaat vooral om de verandering in onszelf waarbij we niet bang moeten zijn om buiten onze comfortzone te opereren. Paus Franciscus gaf de voorkeur aan een kerk die gewond is, pijn lijdt en vuil is, omdat zij zich buiten op straat begeeft, boven een kerk die zich opsluit en vastklampt aan haar eigen veiligheid. Een voorbeeld is het evangelieverhaal waarin mensen het huis openbraken om zo de lamme af te laten zakken naar Jezus. Essentieel in het diaconale werk is om hoop centraal te stellen. Niet in die zin dat het wat oplevert maar als teken dat de Geest bij ons is. Hoop wordt dan een grondhouding om de wereld in te gaan. Het volhouden van hoop om perspectief te blijven zien, zelfs onder de slechtste omstandigheden, zal ons zeker helpen in deze tijd waarbij voor problemen geen directe oplossingen voorhanden zijn. Denk aan de toeslagenaffaire, burn-out onder jongeren etc. “Als alle gebruikelijke plannen niet werken dan kunnen wij bij hoop uitkomen, is mijn stelling”, aldus Erik.
Het is onze taak om met durf over te steken naar die ander. Als wij daarnaar handelen worden en zijn wij broeders en zusters. Ook mensen die zich verwaarlozen horen erbij en zijn een beeld van God. In het verhaal over Zacheüs zegt Jezus: “Ik heb jou nodig”, niet andersom. Hij stelt geen voorwaarden. Zo zou ook diaconie moeten zijn. Wij komen bij jou zonder voorwaarden. Grondregels in de diaconie zijn dat iedereen deel uitmaakt van de gemeenschap en wij niet onverschillig kijken naar de wereld maar er juist door worden geraakt. Barmhartigheid geven is een beeld van perspectief ook al weten wij dat wij niet iedereen kunnen helpen. Tegelijkertijd ligt in de symbolische manier van diaconaal handelen ook onze kracht. Een hoop stenen is geen hoop stenen meer zodra één mens ernaar kijkt met het beeld van een kathedraal in zijn hoofd.
