“Zie, Ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt?” (Jesaja 43:19)
De ballingschap in Babylon en de verwoesting van de tempel te Jeruzalem hadden een collectief trauma in het volk van Israël veroorzaakt, waarbij ook een theologische vraag opkwam: is God nog steeds bij ons of heeft Hij ons verlaten? Het boek Jesaja wil mensen helpen begrijpen wat God aan het doen is. Juist in de ervaring van de ballingschap wordt het gelaat van God als Schepper en Verlosser geopenbaard.
Jesaja herinnert ons aan Gods liefde voor zijn volk. Zijn trouw bleef constant, zelfs tijdens de periode van de ballingschap. Dit profetische boek behandelt existentiële vragen, die niet alleen voor die tijd fundamenteel zijn: wie heeft de ontwikkeling en de betekenis van de geschiedenis in handen? Deze vraag kan ook op persoonlijk niveau worden gesteld: wie heeft het lot van mijn leven in handen? Wat is de betekenis van wat ik meemaak of van wat ik heb meegemaakt?
“Zie, Ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt?”
God werkt voortdurend in het leven van ieder van ons door “iets nieuws” te doen. Als we het niet altijd opmerken of de betekenis en reikwijdte ervan niet begrijpen, komt dat omdat dat nieuwe nog steeds een kiem is of omdat we niet klaar zijn om te herkennen wat Hij aan het doen is. Afgeleid door gebeurtenissen die ons overkomen, door de vele zorgen die onze geest in hun greep houden, door gedachten die ons dwarszitten, staan we misschien niet genoeg stil om het nieuwe te onderkennen. God heeft ons nooit in de steek gelaten en schept en herschept ons leven keer op keer. “Wij zijn het ‘nieuwe’, de ‘nieuwe schepping’ die door God werd voortgebracht. Laten we niet langer naar het verleden kijken om terug te verlangen naar de goede dingen die ons zijn overkomen of om onze fouten te betreuren: blijf geloven in het handelen van God die steeds weer nieuwe dingen tot stand wil brengen.” (1)
“Zie, Ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt?”
Laten we met de leden van onze gemeenschap, onze familie, vrienden en collega’s samen werken en elkaar helpen nooit het vertrouwen te verliezen, maar blijven geloven dat de dingen ten goede kunnen veranderen.
2025 is een bijzonder jaar omdat de datum van het orthodoxe Pasen samenvalt met de dag waarop de andere christelijke denominaties Pasen vieren. Moge deze gebeurtenis, het feest van het gemeenschappelijke Pasen, een getuigenis zijn van de wil van de Kerken om onophoudelijk de weg naar eenheid voort te zetten, om samen de uitdagingen waar de wereld voor staat aan te gaan en gemeenschappelijke initiatieven te bevorderen.
Laten we ons daarom voorbereiden om deze paastijd met volle vreugde, met geloof en hoop te beleven. Christus is verrezen! Hij, die de geschiedenis en ons leven leidt, wil ons altijd – ook in de ‘woestijnen’ van ons leven – vergezellen.
Patrizia Mazzola en het Woord-van-leven-team
1. Chiara Lubich, Woord van leven van maart 2004.
