Woord van leven van maart 2025
“Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt?” (Lucas 6:41)
Als Jezus na een nacht van gebed afdaalt van de berg waar Hij gebeden heeft, kiest Hij zijn apostelen. Aangekomen op een vlakke plaats spreekt Hij tot hen in een lange rede die begint met de verkondiging van de zaligsprekingen: zalig de armen, de hongerigen, de lijdenden en de ellendigen. En Hij voegt er evenveel vermaningen aan toe tegen de rijken, de verzadigde en arrogante mensen.[1] Jezus maakt deze voorliefde van God voor de geringsten tot zijn zending. In de synagoge van Nazaret bevestigt Hij dat Hij goed nieuws brengt aan de armen, bevrijding aan de gevangenen en vrijheid aan de onderdrukten.[2]
Jezus vermaant vervolgens de leerlingen om hun vijanden lief te hebben[3], een boodschap die haar diepste grond vindt in de liefde van de hemelse Vader: “Wees barmhartig zoals jullie Vader barmhartig is” (Luc. 6:36).
Deze uitspraak is ook het uitgangspunt van wat dan volgt: “Oordeel niet, dan zal er niet over je geoordeeld worden. Veroordeel niet, dan zul je niet veroordeeld worden. Vergeef, dan zal je vergeven worden” (Luc. 6:37). Dan geeft Jezus een duidelijke vermaning met een heel drastisch beeld: je kijkt naar de zwakheden van de ander, maar je eigen gebreken zie je niet.
“Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt?”
Jezus kent ons hart. Hoe vaak doen we niet de droevige ervaring op dat het makkelijk is om de fouten van anderen te bekritiseren zonder te beseffen dat we onszelf daarbij een oordeel toekennen dat alleen aan God toekomt. We doen er beter aan eerst de ‘balk’ uit ons eigen oog te verwijderen. Daarvoor is nederigheid nodig en het besef dat we zelf ook tekortschieten en voortdurend Gods vergeving nodig hebben.
Jezus nodigt ons niet uit om onze ogen te sluiten en alles maar te laten voor wat het is. Hij wil dat zijn volgelingen elkaar helpen om vooruit te komen op het pad van een nieuw leven. Ook de apostel Paulus draagt ons op om elkaar te ondersteunen: om indien nodig te corrigeren, om hoop te geven, om de zwakken bij te staan, om met allen geduldig te zijn.[4] Alleen de liefde is tot zo’n dienst in staat.
“Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt?”
Hoe breng je dit Woord van leven in praktijk?
In deze vastentijd kunnen we Jezus vragen om de anderen te zien zoals Hij hen ziet, zoals God hen ziet. En God ziet met de ogen van het hart, omdat Hij een blik heeft van liefde. Vervolgens zouden we elkaar kunnen helpen door een praktijk aan te nemen die doorslaggevend was voor de eerste Focolaregroep van jonge vrouwen in Trente.
“In het begin”, vertelde Chiara Lubich, “was het niet altijd gemakkelijk om de radicaliteit van de liefde te beleven. Ook op onze onderlinge relaties zou stof kunnen neerkomen en zou de eenheid kunnen verkommeren. Dit gebeurde bijvoorbeeld wanneer we ons een oordeel aanmatigden over de onvolkomenheden van anderen. De wederzijdse liefde koelde dan af. Daarom besloten we een pact onder elkaar te sluiten. We noemden het een ‘pact van barmhartigheid’. We besloten om onze naasten die we die dag zouden ontmoeten, thuis, op school, op het werk, enz., als nieuw te zien, helemaal nieuw, en niet meer te denken aan de gebreken van de ander. Die afspraak hielp ons om altijd de liefde op de eerste plaats te stellen, in navolging van de barmhartige God, die vergeeft en vergeet.”[5]
Augusto Parodie Reyes en het Woord-van-leven-team
[1] Vgl. Luc. 6:20-26.
[2] Vgl. Luc. 4:16-21.
[3] Vgl. Luc. 6: 27-35.
[4] Vgl. 1 Tes. 5:14.
[5] Chiara Lubich, Liefde voor de naaste, Castel Gandolfo, 1 november 2002.
